11 Piesza Pielgrzymka z Rzeszowa do Jasnej Gwiazdy
miasta Lwowa Matki Bożej Łaskawej
Początek
pielgrzymowania przysporzył nieco nerwowości. Zaginął mi kapelusz z szerokim
rondem i jak na złość nie było żadnego innego w galeriach Sochaczewa, gdzie
udałem się na posiedzenie podsumowującej rady pedagogicznej. Rada zakończyła
się o 17.20 i nie miałem już żadnych szans dotrzeć do Rzeszowa przed 21.00. Po
drodze wstąpiłem do decathlonu w Radomiu, gdzie zakupiłem ładny nieprzemakalny
kapelusz, ale jego wadą był ciemny kolor. Tutaj zadecydowałem o noclegu w domu,
bo łapanie snu gdzieś w samochodzie nie miało sensu. Nastawiłem kolację i
zmęczony zasnąłem, a po dwóch godzinach mleko wykipiało, a z kaszy jaglanej
została nieokreślona masa. Budzik nastawiłem na 2.15, aby zdążyć przed godziną
szóstą rano w Rzeszowie. Problem z samochodem rozwiązał się dzięki pomocy
boskiej.
 |
| Kościół Św. Krzyża w Rzeszowie. Początek pielgrzymki |
Zatrzymałem się w bocznej uliczce przy obiekcie wojskowym, bo
zauważyłem żołnierza z karabinem i zapytałem go, co zrobić z samochodem, a on
wspaniałomyślnie odpowiedział, aby go z miejsca nie ruszać i może tu stać kilka
dni. Do Kościoła Św. Krzyża miałem niespełna kilometr. Po wstępnych
formalnościach udałem się na modlitwę. Po uroczystej mszy 270 osób ruszyło na
pielgrzymkę. Dzięki poświęceniu i autorytetowi księdza Władysława Augustyna, na
każdym postoju czekał przygotowany posiłek. Cały dzień był wypełniony
modlitwami i naukami z przerywnikami zespołu muzycznego, który tworzyła zgrana
rodzina. Wiele twarzy było znajomych, ale dużo osób szło po raz pierwszy. Niestety,
ale zabrakło siostry Justyny, która z taką pasją zawsze broniła życia dzieci
nienarodzonych. Została się w domu z chorą mamą. Dzień był upalny, ale dla mnie
to zwykła bułka z masłem. W Markowej znajduje się grób rodziny Ulmów oraz
muzeum
poświęcone tej wyjątkowej
rodzinie.
Ku mojemu zdumieniu na cmentarz by oddać hołd sługom bożym udało się
zaledwie kilka osób. Po raz pierwszy w historii w poczet błogosławionych będzie
wyniesione nienarodzone dziecko, ponieważ Niemcy zamordowali je wraz z matką. W
Kościele w Kańczudze na uwagę zasługuje postać diabła odkrytego pod 10cm warstwą
tynku. Co ciekawe ludzie późnego średniowiecza uważali, że diabeł ma postać
kobiety. Na nocleg tradycyjnie udałem się do wiejskiego domu ludowego w
sąsiedniej wiosce. Tutaj miejscowe kobiety przyrządziły obfitą kolacje i
śniadanie. Drugiego dnia był upał i GPS wskazał 45,5km, a to już nie przelewki.
Na cmentarzu w Próchniku spoczywa gen. M. Papała, który w młodości był
ministrantem w miejscowym Kościele. Skrytobójczo zamordowany woła o
sprawiedliwość. Do jego grobu udało się duża grupa osób, którzy zamiast modlić
się za duszę zmarłego, to robili sobie selfie nad jego grobem, a jeden z panów
nawet sikał sobie przy jednym z pomników. Barbarzyństwo i zdziczenie obyczajów
brutalnie wkraczają w świat świętości. Być może kiedyś będą obdarzeni łaską rozumu, albo zejdą z tego świata jak zwykłe robaki. Rynek w tym miasteczku jest typowo
galicyjski i dlatego lubię po nim łazić. Miejscowe gospodynie przygotowały
obfite śniadanie, że miałem poczucie winy, że jako pielgrzym się obżeram, ale
gdybym nie zjadł to bym obraził te kobiety.
Podolanki.
 |
| Pomnik ku czci Łemków wyrzuconych z Ojcowizny |
Przeprawa promem przez San
będzie zapewne największym przeżyciem dla znacznej części pielgrzymów w czasie
tych sześciu dni. Przejście przez granicę odbyło się bez najmniejszych
problemów. Pierwsza z mijanych miejscowości po wschodniej stronie granicy to
Szeginie. Jest tu
zgrabny Kościółek i
wspólnota parafialna licząca niespełna 20 osób. W jaki sposób przygotowują
posiłek dla takiej armii ludzi, to tajemnica poliszynela. Tutejszy kapłan cały
czas się śmieje, nawet jak płacze, zwykły wybryk natury, co nie umniejsza jego
posługi. W Mościskach wszyscy pielgrzymi poszli na kwatery prywatne. Ja
nocowałem z uczciwym porąbańcem z Białegostoku. Wyglądał na człowieka, który na
pewno za kołnierz nie wylewa i odpalał papierosa od papierosa, tzw. schabowe.
Udawał, że szuka śpiwora i innych przedmiotów, których na pewno nie posiadał. Jego
poglądy były jednoznaczne –
żadnej
tolerancji dla zboczeń, ostro krytykował dzisiejsze rządy i trendy we
współczesnym Kościele. Próbowała z nim polemizować pani psycholog, ale była bez
szans. Gospodyni po raz pierwszy przyjmowała pielgrzymów, aby wspomóc
miejscowego polskiego patriotę, którego żona ciężko rozchorowała się i nie mógł
gościć pielgrzymów.
w Gródku zostało pochowane jego serca. Po
świetności z dawnych lat pozostał tu wspaniały park ze stawami. Było to
ulubione miejsce sportów wodnych przedwojennych Lwowian.
Przyrzeczenie
Duchowej Adopcji dziecka Poczętego. We wcześniejszych latach było to więcej
osób przy mniejszej liczbie pielgrzymów, ale brak siostry Justyny miał pewne
znaczenie, chociaż każdy ma wolną wolę.
Gospodarstwo domowe było wzorowe, znakomicie wyposażone, a
na ścianach święte obrazy, coraz rzadsze w Polsce. Na podwórku zagospodarowana
każda cząstka ziemi i wzorowy porządek. Były tu krzewy ozdobne i kwiaty oraz
warzywa i krzewy owocowe, a w wydzielonym wybiegu dokazywały miejscowe kury.
Pani była zamożna, ponieważ jej mąż od lat pracuje w Polsce i nie może wrócić
na Ukrainę, ponieważ jako oficer rezerwy byłby wysłany na front, a nie chce jak
frajer ginąć za obcą ojczyznę. Po rozmowach okazało się, że zarobek wielu
rodzin, którzy pracują w Polsce idzie na wykup synów z wojska, a pieniądze te
są głównym dochodem urzędników.
Poranna msza odbyła się w drugim Kościele,
który jest Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Polak patriota
narzekał, że Kościół ten został celowo kiedyś obudowany, aby nie można było
wokół niego urządzić procesji. Czwartego dnia marsz odbywał się w kierunku
Gródka Jagiellońskiego. Po drodze były dwie polskie parafie: w Twierdzy i w
Sądowej Wiszni. Główny obiad był w drugiej z tych miejscowości, a usługiwała tu
miejscowa polska młodzież, czyli nie wszyscy opuścili swoją ojczyznę. Dalej był
najbardziej nudny odcinek całej pielgrzymki, bo była to wielokilometrowa prosta
wzdłuż torów kolejowych. Sto lat wcześniej o tą kolej toczyły się krwawe
bratobójcze walki.
Charakterystycznym punktem na tym odcinku był przystanek autobusowy,
na którym w poprzednich latach wisiała czarna banderowska flaga, a tym razem
była to państwowa flaga Ukrainy. Po raz pierwszy do samego Lwowa nie widziałem
czarnej flagi, co świadczy, że Ukraińcy zaczynają się odcinać od banderowskiej
przeszłości. Gródek Jagielloński to ulubione miejsce pobytu pod koniec życia
króla Władysława Jagiełły, bo gdy był w sile wieku to polował w Puszczy
Kozienickiej. Wg przekazów historycznych
Dzisiaj porastają je
chaszcze. Japończycy mający słabość do kultury polskiej i złożyły miejscowym
władzom propozycję, że gratisowo przywrócą tu dawną świetność, ale miejscowi
notable widzą w tym spisek i jako homosovieticus są niewzruszeni. Nocleg był w
bloku u młodego małżeństwa polsko-ukraińskiego. Mają oni mieszkanie dwupokojowe
na trzecim piętrze. Okazali się oni bardzo gościnni, bo przygotowali tyle potraw,
że w życiu nie widziałem tyle na oczy. Rano również było śniadanie i każdy z
siedmiu pielgrzymów otrzymał wyprawkę na drogę. Było to o tyle cenne, że młody
gospodarz hydraulik od czterech miesięcy był bez pracy, ale ich rodzice
dorabiają się w Warszawie. Na koniec porannej mszy świętej w Kościele Piotra i
Pawła 68 osób złożyło
Obiad był przygotowany przez urząd
gminy w Rokitnicy przy wsparciu miejscowych ochotników. Pod koniec dnia
rozpierała mnie energia i chwyciłem za tubę, która była na kółkach. Nocleg był
na sali gimnastycznej w szkole w Żurawicy i również tutaj zapewniona była
kolacja, a śniadanie z samoobsługą. Trzeciego dnia był tradycyjny wykład
siostry Janiny, która jest profesorem uniwersyteckim na temat bogactwa
polskiego świata roślin oraz o zagrożeniach, jakie na nas czyhają ze strony
NGO. W Wyszatycach zmienił się sołtys i nie było już wspaniałego wykonania
Piątego dnia było do przejścia zaledwie
23km, część ruchliwą trasą była z eskortą policji i kilka kilometrów opłotkami.
Wśród opłotków gościliśmy w cerkwi witani przez popa, a miejscowe niewiasty
dały próbę swoich śpiewów cerkiewnych. Pomimo wielkiego uroku tego nabożeństwa,
to przeciągający się ceremoniał zniechęciłby do przejścia na wiarę
grekokatolicką. Zbliżając się do Hodowicy na spotkanie wyszła procesja z
feretronami, flagami kościelnymi, maryjnymi i papieskimi, a także były tu również
flagi państwowe, co wzbudziło niesmak u niektórych pielgrzymów. Zachowanie
bezzasadne, zważywszy, że niektórzy Polacy mieli nasze flagi narodowe.
Marsz do
cerkwi był wspólny z pieśniami na przemian, śpiewały Ukrainki i kapela
pielgrzymkowa, ale nam skończyły się zwrotki i maestro zespołu uznał wyższość
Ukrainek. Pod wspaniałymi ruinami barokowego kościoła katolickiego, który jako
zabytek spłonął w 1971 roku był przygotowany poczęstunek i występy dzieci i
młodzieży w ludowych strojach. Pani profesor załatwiła mi nocleg u barwnie
ubranej Ukrainki, która by za człowieka duszę oddała. Wraz ze mną udało się do
niej 14 osób. Ogromne podwórko było pełne warzyw i ziół. Po przywitaniu
gospodyni, gdy podałem rękę gospodarzowi, to jego dłoń raziło 400 volt,
przynajmniej tak się zachowała.
Okazało się, że kobieta ta ma niewładną jedną
rękę, a pomimo to przygotowała kilka sałatek z roślin zerwanych z własnego
podwórka. Na koniec były przyniesione gotowane bulby, czyli nasze ziemniaki,
wymieszane z ziołami. Był to najskromniejszy posiłek, jakim mnie goszczono, ale
dostarczył radości za wszystkie inne smakołyki. Humor nam dopisywał do późnej
nocy, co sprawiało gospodyni niezwykłą radość. Rano okazało się, że kobieta ta
ma niewładną drugą rękę, co jeszcze bardziej świadczy o jej dobrotliwej
dobroduszności. Przy pożegnaniu, gospodarz niespodziewanie szczerze mnie
wyściskał. Na ulicach Lwowa towarzyszyły banderowskie flagi, ale mniej liczne
niż kiedyś. Zatrzymaliśmy się przy budowanym polskim Kościele im. Jana Pawła II,
który rośnie na naszych oczach. W katedrze starszy ksiądz spowiednik wręczał
każdemu penitentowi cudowny medalik.
 |
| Niewielki obraz Matki Bożej Łaskawej. Miejsce niedotrzymanych ślubów króla Jana Kazimierza |
Msza była uroczysta, ale bez arcybiskupa
Mokrzyckiego. Przybyli liczni goście z Polski, z chórem filharmonii
rzeszowskiej na czele, który uświetniał doniosłą chwilę. W czasie pielgrzymki
niosłem intencje i przyrzeczenia, ale skoro król złamał złożone w tym miejscu
śluby, to co może zwykły człowiek. Miejscowa Polonia przygotowała gorące
kiełbaski i wody mineralne, ale tego dnia wysiłek był niewielki, dlatego nie
wiem, czy zasłużyłem na takie dobro. Przed katedrą spotkałem Józefa pielgrzyma
z Rzeszowa, która w galowym stroju Bractwa Św. Józefa i pomimo wrodzonej
skromności wyglądał efektownie.
Na cmentarz po bruku głośnik musiał być
niesiony, dlatego podjąłem się tego chlubnego zadania. Smutny był widok lwów
obitych dyktą, które w takim upale cierpią katusze. Dlaczego Ukraińcom one
przeszkadzają nie wiadomo, ale jeszcze w czasach historycznych lwy hasały wokół
Morza Czarnego. Wtedy świat był zupełnie inny, bo jeszcze za Aleksandra
Wielkiego drogą wodną można było dotrzeć z Aten do Kabulu. Dzisiaj dzięki
globalnemu ociepleniu wody się podnoszą i być może czasy te powrócą.
